Νίκος Σταθόπουλος
Πρόεδρος Δ' ΚΟΣΕ

Παρόλα τα λάθη, τις αδυναμίες, τις παραλείψεις ή τα κενά που μπορεί να ανακαλύψει κανείς, είναι ατόπημα για έναν κυνηγό να αντιμετωπίζει τις οργανώσεις του σαν… «καρέκλες».

Οι σύλλογοι, οι Ομοσπονδίες και η Κ.Σ.Ε είναι συλλογικά όργανα που αντιπροσωπεύουν το δικό μας κόσμο, που «καθρεφτίζουν» το πρόσωπο των κυνηγών – μελών τους…

Από μόνες τους, όμως, οι κυνηγετικές οργανώσεις είναι ένα τίποτα! Πίσω τους χρειάζονται στελεχωμένο και μονιασμένο, τον «στρατό» των κυνηγών.

Να τις ελέγχει, να τις παρακινεί και να τις «σπρώχνει» όταν χάνουν το δρόμο τους, να τις στηρίζει, να τις βοηθάει και να τις εμπνέει…

Οι καιροί που το κυνήγι διεξάγονταν απρόσκοπτα από χρονιά σε χρονιά, έχουν τελειώσει προ πολλού.

Τα προβλήματα είναι τεράστια, οι εχθροί ποικίλοι και οι ευθύνες ούτε στις καλένδες μπορούν να πάνε, ούτε να μετατεθούν «βολικά»…  ΜΟΝΟ στους λίγους που τρέχουν ή ασχολούνται.

Κακά τα ψέματα, μέχρι σήμερα μία «χούφτα» ανθρώπων αναλαμβάνει κάθε φορά την βαριά ευθύνη, να υπερασπίζεται την κυνηγετική δραστηριότητα στη χώρα μας

Και είναι παράδοξο και τραγικό συνάμα το ότι, υπάρχουν κυνηγοί που – είτε ιδιοτελώς είτε από άγνοια – αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους των οργανώσεων μας  με εχθρική απαξίωση, ως … «καρεκλοκένταυρους»!

Υπάρχουν πρόσωπα, «κύκλοι» και σκοπιμότητες που θα ήθελαν «ηττημένες» τις κυνηγετικές οργανώσεις, ώστε να βγουν – επιτέλους – στο προσκήνιο, να «δικαιωθούν» για τους λίβελους και την καταστροφολογία τους, να αποκτήσουν έναν ρόλο που νομίζουν ότι τους τον έχουν στερήσει, να αποκτήσουν υπόσταση…

Άλλος από απλή χαιρεκακία, άλλος γιατί νομίζει πως έτσι δικαιώνεται, άλλος με την ελπίδα να ατενίσει το συνδικαλιστικό του μέλλον,  άλλος από… απλή βλακεία!

Έστω και αν οι αφετηρίες τους είναι διαφορετικές, υπάρχουν άνθρωποι που σήμερα λειτουργούν ως «πέμπτη φάλαγγα» μέσα στην κοινότητα των κυνηγών, έχοντας κάνει σκοπό της ζωής τους να εξουδετερώσουν τις επίσημες κυνηγετικές οργανώσεις.

Και αν γράφω αυτές τις γραμμές δεν είναι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου…

Καταθέτω αυτές τις αράδες ως ένα χρέος, έναντι εκείνων των θεσμών, των προσώπων και των οργανώσεων του κυνηγετικού χώρου, που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να υπερασπιστούν το κυνήγι και τους κυνηγούς, αναλαμβάνοντας φανερά και στο ακέραιο τις ευθύνες τους!