Δεν το χωράει το μυαλό μου κάθε εβδομάδα και ένας νεκρός στο κυνήγι του αγριόχοιρου! Ειδικά φέτος, ο απολογισμός είναι θλιβερός. Γιατί όμως αυτό το κακό; Θα προσπαθήσω να καταγράψω τις αιτίες, όχι για να κάνουμε μία ακόμα διαπίστωση, αλλά για να βρεθούμε πιο κοντά στη θεραπεία.
Πρώτα πρώτα, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στη δημοσιότητα όλες οι περιπτώσεις εμφανίζονται ως ατυχήματα γύρω από μία νόμιμη δραστηριότητα. Όμως μία ισχυρή πλειοψηφία ατυχημάτων συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της νύχτας, όπου φυσικά πρόκειται για λαθροθηρία. Για τη λαθροθηρία δεν έχουμε να πούμε τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο από τη λέξη STOP. Δεν είναι επικίνδυνη μόνο για το θήραμα και την οικολογική ισορροπία, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ζωή, γιατί κατά τη διάρκειά της όλα γίνονται ανεξέλεγκτα και ο κίνδυνος για όλους τους εμπλεκόμενους παραμονεύει πίσω από κάθε κίνηση, πίσω από κάθε δευτερόλεπτο.
Δεύτερη αιτία ατυχημάτων είναι η ανεξέλεγκτη μετακίνηση των καρτεριών σε συνδυασμό με τους τυφλούς πυροβολισμούς πάνω σε ό,τι κινείται ή φαίνεται ότι κινείται. Συμπέρασμα, για κανένα λόγο δεν τουφεκάμε αν δεν έχουμε δει το στόχο και δεν έχουμε βεβαιωθεί ότι πρόκειται για αγριόχοιρο. Επειδή, τα βόλια μας ή το μονόβολο έχουν δραστική ενέργεια και ωφέλιμο βεληνεκές πολύ μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα σκάγια που χρησιμοποιούμε στο κυνήγι, άρα είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τη θέση των υπολοίπων καρτεριών και αυτά να γνωρίζουν τη δική μας. Για να συμβεί αυτό, εννοείται (αλλά δεν τηρείται), ότι τα καρτέρια δεν μετακινούνται για κανένα μα κανένα λόγο, παρά μόνο όταν σημάνει λήξη της επιχείρησης. Στο εξωτερικό να φανταστείτε ότι οι θέσεις των καρτεριών είναι προκαθορισμένες και αποτυπωμένες μάλιστα σε σχεδιάγραμμα, το οποίο και μοιράζεται σε όλα τα μέλη της ομάδας πριν την έναρξη του κυνηγίου. Επίσης, στην Ιταλία π.χ., απαγορεύεται να γίνεται κυνήγι από παρέα μικρότερη των 15 ατόμων με μοναδικό στόχο το ζώσιμο της περιοχής και την αποφυγή των άτακτων μετακινήσεων για την καταβολή του θηράματος. Ξέρετε τώρα, όλοι έχουμε ζήσει το σπάσιμο των αυτοκινήτων για να προλάβουμε τα γουρούνια που μας έφυγαν από το ζώμα: μάζεμα όσο το δυνατών περισσότερων ατόμων από την παρέα, καβάλα όλοι με τα όπλα γεμάτα στην καρότσα του αγροτικού και άτακτη επέλαση για να κόψουμε το φευγιό του κάπρου. Όλες αυτές οι εικόνες είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Και διαχρονικά τις έχουμε πληρώσει ακριβά.
Τα καρτέρια επιβάλλεται να μην τουφεκάνε προς την παγάνα για ευνόητους λόγους, άρα αφήνουμε το αγριογούρουνο να περάσει τη νοητή γραμμή των καρτεριών και μετά τουφεκάμε. Στην Ελλάδα επικρατεί τελείως αντίθετη φιλοσοφία, η οποία είναι σε βάρος της ασφάλειας: τουφεκάμε τα γουρούνια όταν μας έρχονται πριν περάσουν το ζώμα, ώστε αν δεν τα κρατήσουμε να μπούνε πάλι μέσα στην παγάνα. Λάθος! Πολλές φορές ολέθριο!
Δεν καθόμαστε καρτέρι στην άσφαλτο γιατί υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουμε ατύχημα σε διερχόμενο αυτοκίνητο που οι επιβάτες του δε μας φταίνε σε τίποτα. Επιπλέον, η εικόνα που εμφανίζουμε στους τρίτους δεν μας τιμά ιδιαίτερα και απειλεί τα τινάξει στον αέρα όλη τη δραστηριότητα που ονομάζεται κυνήγι.
Ο αρχηγός της παρέας οφείλει να τοποθετήσει τα καρτέρια με μοναδικό γνώμονα την ασφάλεια. Επομένως, οι εφευρέσεις που ονομάζονται καρτέρια σφήνες, κινητά καρτέρια και ελεύθεροι σκοπευτές, δεν έχουν καμία θέση στη στρατηγική μας. Το μόνο που ευνοούνε είναι η υπερκάρπωση σε γουρούνια αλλά και σε συγκυνηγούς μας.
Άφησα τελευταίο το αυτονόητο: το πορτοκαλί φωσφορούχο γιλέκο, που από το 2007 είναι υποχρεωτικό από το νόμο. Νόμος που καταστρατηγείται κατά κόρον και αναρωτιέμαι πόσους φίλους πρέπει να θρηνήσουμε για να βάλουμε μυαλό επιτέλους! Μη φοβάστε τα αγριογούρουνα, δεν το βλέπουν και η πορεία τους δεν επηρεάζεται καθόλου. Επίσης, η τιμή τους είναι ελάχιστη έως εξευτελιστική, άρα ποιος ο λόγος που δεν το φοράμε; Μήπως πρόκειται μόνο για ψευδομαγκιά;
Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να πειθαρχήσουμε, αλλά προπαντός θα πρέπει να κυριαρχήσουμε το ένστικτο μας που μας παρακινεί στην με κάθε τρόπο καταβολή του θηράματος, ανεξαρτήτως τιμήματος. Αυτή την ανώριμη ψυχολογία θα πρέπει να την αποβάλλουμε και να μην την καλλιεργούμε με κανέναν τρόπο στο συνάδελφο και σε όλη την ομάδα. Άρα, ο χλευασμός κατά την αποτυχία ή το βρισίδι του αρχηγού και των υπολοίπων στο συνάδελφο που του έφυγε το γουρούνι, αύριο μπορεί να γυρίσει πάνω μας και μεθαύριο να μας οδηγήσει σε απερίσκεπτες ενέργειες, ακόμα και στο φόνο εξ αμελείας του συγκυνηγού μας.